Camino de Santiago (szlak świętego Jakuba) 18 dzień pielgrzymki – Sahagun – El burgo ranero
Po przejściu 40 km w upale, dużej utracie wody i uzupełnieniu jej 6 litrami, czuję się zmęczony i rozbity. Postawiam iść wolno bez pośpiechu. Postanawiam również, że nie zatrzymam się w miasteczku, które sugeruje angielski przewodnik, tylko w następnej miejscowości.
Początek dnia jest bardzo spokojny, ale już po 30 minutach po lewej i prawej stronie zauważam zbliżające się burze. Zastanawiam się co zrobić, gdyż idę po płaskim, otwartym terenie, bez zabudowań, a mam ze sobą metalowe kijki i telefon.
W końcu koło 9:00, przy ogłuszającym hałasie piorunów, przychodzi mocne uderzenie wiatru i ulewnego deszczu. Na szczęście kilka minut wcześniej trafiam na przystanek autobusowy, gdzie z kilkoma pielgrzymami przeczekuję burzę.
Kolejny deszcz zastaje mnie w następnej miejscowości, ale tam wystarczy stanąć pod murem, by nie zmoknąć.
Jak może pamiętasz, pisałem o śliwkach, jakie otrzymałem kilka dni temu od staruszka. Dziś obok szlaku czeka mnie niespodzianka, trzy skrzynki wypełnione właśnie tymi śliwkami (czy może renklodami). Obok stoją tabliczki w różnych językach. Informują one, że owoce są za darmo, można zabrać, ile się chce oraz że akceptują datki. Przy skrzynkach są reklamówki, więc nakładam sobie tyle, ile uważam, że zjem. Wrzucam monety do skrzynki i idę dalej, zajadając się słodkimi i soczystymi owocami.
El burgo ranero
Końcowe kilometry do El burgo ranero idę z Jenny z Węgier oraz z Paolo z Włoch. Duża różnica wieku oraz nieznajomość tych samych języków, nie przeszkadza by iść razem i móc się porozumieć. On ma około 60 lat i mówił tylko po włosku. Ona z kolei ma około 25 lat i mówi po węgiersku oraz angielsku. Pomimo tego idą razem i dobrze się rozumieją.
Na noc zatrzymuję się w miejskiej albergue prowadzonej przez wolontariuszy. Jestem zaskoczony, gdyż każdy pielgrzym jest bardzo miło witany. Zostaję wyściskany i poczęstowany herbatą. Czuje się, że to, że zostałeś wyściskany płynie z serca. Nie jest to sztuczny gest.
Na kolację idę na drugą stronę ulicy do jednej z restauracji. Poznaję tam nowe osoby. Jest to duża grupa Włochów, do tego Finn z Irlandii i Elen z Francji. Okazuje się, że jej wózek nie wytrzymał trudów podróży i obecnie, podobnie jak reszta pielgrzymów nosi swój plecak na plecach.
Podczas kolacji jest włączony telewizor, a w nim można śledzić wyścigi motorowe. Z zaskoczeniem obserwujemy Włochów, których ekscytacja wyścigami jest olbrzymia. Co chwilę, podrywają się ze swoich krzeseł i głośno krzyczą. Wątpię, że gdyby to nasz krajan był faworytem i wygrał, cieszylibyśmy się tak bardzo i tak głośno, jak oni.
Podobał Ci się mój wpis? Dołącz do podróży na Facebooku, Twitterze i Instagramie, aby zawsze być na bieżąco. Zapraszam również do lektury innych wpisów na https://podrozebezosci.pl.